De achtergronden.
De benaming Tweede Wereldoorlog houdt in
de eerste plaats al in, dat er een Eerste Wereldoorlog was geweest.
De Tweede was daarvan een logisch en onvermijdelijk gevolg.
Oorlog voeren is een andere vorm
van diplomatie bedrijven - zoals de Pruisische krijgskundige Von
Clausewitz het in 1834 zei. En zoals eens werd aangevuld: de vrede
is de voortzetting van de oorlog, met andere middelen. In aansluiting daarop
mogen wij vaststellen dat: diplomatie is politiek met andere middelen,
en politiek is handeldrijven met andere middelen.
Het is hier al eerder vastgesteld: gaat allemaal om de poen.
De Amerikanen zijn hierin het sterkst. De olieproducenten voeren
in dit handeldrijven = oorlogvoeren de boventoon. De Nederlanders
zijn, verhoudingsgewijs naar het aantal inwoners, heel goed vertegenwoordigd.
Schijnheiligheid is een noodzaak bij het multinational zakendoen, dus bij
internationale diplomatie, en zelfs bij oorlogvoeren.
Als de economische oorlogvoering niet meer voldoet, wordt militaire
oorlog gevoerd.
De Tweede Wereldoorlog was, behalve
een gevolg van de Eerste, en zoals alle (historische) werkelijkheid, ook
het gevolg van een voorspel. Dat is al in het onderdeel 'krachts-
en machtverhoudingen' aangetoond. Wij willen hier de politieke aspecten
nader beschouwen.
De houding van de regeringen van Frankrijk en Engeland,
en ook Nederland, hadden de Machtsübernahme in
1933
van Hitler en zijn nazi-partij vergemakkelijkt, zo niet zelfs
bevorderd. Grote 'multinationale' belangen, vroeger duidelijker
'groot-kapitalistische' genoemd, stonden hierbij op het spel, en
bleven ook na het uitbreken van de oorlog - en later na het 'uitbreken'
van de vrede - bestaan. Deze bestaan ook nu nog.
De wereld was verdeeld in twee kampen: enerzijds het kapitalistische
(voornamelijk
de USA en de koloniale imperia Engeland,
Frankrijk,
België
en Nederland) en anderzijds het bolsjewistische (de Sovjet-Unie),
de laatste meestal als 'communistisch' aangeduid.
Pas sinds een paar jaar is in deze economisch-politieke - maar
vergeet niet: ook militaire - wereldverdeling de Sovjet-Unie
uitgevallen. Alleen het enorme China, Vietnam en Cuba vertegenwoordigen
nog wat men hardnekkig het 'communisme' blijft noemen. In het kapitalistische
kamp hebben de USA hun overwicht en arrogantie nog versterkt.
Het is misschien niet overbodig om te weten, waar we het nu eigenlijk
over hebben, al klinkt het wat gek. Men springt gewoonlijk slordig om met
taal-
en woordgebruik.
Het lijkt goed hier even te herinneren, dat van huis uit het communisme
een economisch systeem is, waarin iedereen gelijke kansen en rechten op
welvaart zou hebben. Het werd door vooral door de Duitse filosoof en econoom
Karl Marx in 1848 gepropageerd in zijn
Communistisch
Manifest. (Het jaar waarin in Nederland de nieuwe Grondwet werd
gevestigd.) Hij verklaarde zich in 1867 nader in Das Kapital.
Zo was (en is) van huis uit het nationaal-socialisme een economisch
systeem, gegrond op de theorie dat ieder land zich nationaal-sociaal moet
kunnen bedruipen. In Nederland uitte zich dat - maar niet als zodanig herkend
- in de vooroorlogse jaren in de leuze: 'Koopt Nederlandse waar, dan
helpen wij elkaar'. In Frankrijk deden notabene de communisten dat
in de zeventiger jaren met de strijdkreet: Produceer Frans, consumeer
Frans'.
Hitler kreeg zijn eerste enthousiaste aanhang bij de bevolking niet
door zijn politionele maatregelen, maar toen hij met die nationaal-socialistische
instelling de werkloosheid oploste. Talloze Nederlandse werklozen
vonden zelfs werk in Duitsland.
Dat Hitler van het nationaal-socialisme het Nazisme maakte,
bleek de meesten, de al spoedig vervolgde joden inbegrepen, pas toen het
te laat was.
De wens is de moeder van de gedachte.
Nu wij het over taal- en woordgebruik hadden, kunnen een paar voorbeelden
van slordige opvatting van duidelijke taal begrip opbrengen voor de gevolgen
daarvan.
Koningin Wilhelmina
sprak
op 9 september 1933, acht maanden nadat Hitlers in Duitsland aan
de macht was gekomen, aan het einde van de manifestatie ter gelegenheid
van haar 35-jarig regeringsjubileum in het Amsterdamse stadion de aanwezigen
toe. Zij zei: 'Wij willen voortbouwen op de grondslagen, door onze vaderen
gelegd, ons bewust van onze roeping tegenover onszelf en in het grote gezin
der volkeren. Wij willen putten uit de schatten, ons door een groot voorgeslacht
nagelaten (als speciale gedachte aan ons Indië), overtuigd daarin
te allen tijde overvloedig te vinden hetgeen wij behoeven om met taaie
volharding en zich steeds weer vernieuwende kracht te streven naar de aanpassing'
- ja lezer, de aanpassing, maar waaraan? Wrijft u de ogen maar even uit,
en u weet het. De aanpassing 'bij de gewijzigde wereldomstandigheden,
welke onder Gods zegen ons weer een gelukkige toekomst brengen kan.'
Welke andere gewijzigde wereldomstandigheden
- dan de machtsovername door Hitler in Duitsland - zouden nu door Wilhelmina
kunnen zijn beoogd?
Ons aller officiële geschiedschrijver L.
de Jong distilleert daar 36 jaar later uit: "Impliciet behelsden deze en
dergelijke, door haarzelf geformuleerde uitspraken een duidelijke afwijzing
van wat maar zweemde naar fascisme, nationaal-socialisme of communisme."
(L. de Jong, Deel 2, blz. 40.) Nergens worden deze echter met man en paard
genoemd. Want dat zou belediging van een 'bevriend staatshoofd' betekenen.
Wanneer men de tekst naar de letter neemt - en waarom zou men dat niet
doen - dan betekent het het tegendeel van de latere uitleg van De Jong.
Winston Churchill
verklaart in de tweede helft van juli 1940: Set
Europe ablaze. Waarom zegt hij niet,
wat juister zou lijken: Set germany
ablaze ?
Daarvoor is een duidelijke verklaring.
De Britten zagen geen bezwaar in de al een eeuw
lang bestaande optie van machtsverdeling: Groot-Brittannië
zijn Imperium, en Duitsland de baas op het vasteland van
Europa.
Dit is een basisgegeven, waarop veel 'onverklaarbaars'
uit de Tweede Wereldoorlog blijkt te kunnen worden teruggebracht.
Een van de meest invloedrijke raadgevers van
de Amerikaanse generaal Marshall, generaal Stanley D. Embick,
begon samen met zijn schoonzoon, generaal Albert C. Wedemeyer in
november
1942 om 'de waarheid te ontdekken' die
zich achter de persoonlijkheid en de verouderde welsprekendheid van Churchill
verborg. Embick hield staande dat de Engelse politiek van evenwicht
van de machten in Europa, sinds een meer
dan een eeuw niet veranderd was en dat zij de Duitse nederlaag
vertraagde in de hoop dat de slijtage-oorlog en de hongersnood die
onder de Russische bevolking zou woeden, het potentieel van dat land tegenover
Europa zou verzwakken.
"Kortom, geheel als Stalin, dachten Embick,
Wedemeyer en talrijke Amerikanen dat, wat het ook zou moeten kosten aan
de Grote Alliantie, Groot-Brittannië
allereerst streed voor het behoud van zijn Empire."
Aldus de Amerikaanse geheime dienstvorser Anthony Cave Brown in zijn boek
A
Bodyguard of Lies.
Churchill blijkt dus wel degelijk te hebben bedoeld:
niet Set Germany ablaze, maar Set heel Europe
ablaze. Dat hij daarnaast ook nog op andere paarden wedde, lijkt
begrijpelijk voor een geslepen politicus als hij was. Maar hier wil worden
benadrukt, dat Churchill een vergelijk met de Duitsers - welke hij natuurlijk
in publieke verklaringen als onmogelijk voorstelde - aanvankelijk niet
heeft willen uitsluiten. Het Englandspiel
blijkt
er, onder andere, een bewijs van te zijn.
Zoals gebruikelijk, wordt ook hier weer benadrukt, dat de geschiedenis
dus niet alléén zo was, maar dat het ook
zo
was.